Rafał Wojaczek – twórca zaliczany do grona poetów wyklętych, o którym mówi się, że już za życia budował swoją romantyczną legendę młodego buntownika. Buntownika, który cierpienie duszy i ciała traktował chyba nie tyle jako przykrą konieczność, ale i powinność, ofiarę, jaką poeta musi nieustannie składać. Ofiarę najwyższej ceny, twórca składa dokładnie 11 maja 1971 roku.
Może wydawać się, że obcowanie z twórczością poprzez pryzmat ciężkich przeżyć osoby autora łatwiej będzie popaść w naiwny, złudny biografizm. Przed takim odbiorem przestrzegają podręczniki, „formalny profesjonalizm”. W przypadku „poezji wyklętej”, w przypadku każdej zresztą poezji, to jednak nie reguła winna być nam – odbiorcom, przewodnikiem po świecie tekstów autora. Ta biografia być może jest właśnie niezbędna. Bo czy twórczość Rafała Wojaczka – tak obsesyjnie krążąca wokół schorowanej tożsamości, pisana niemalże własną krwią – nie jest właśnie takim „dziełem niezgody”? Niezgody na wszystko co się „powinno”, a zarazem zgody na wszystko co się „czuje”?
To jego ofiara, to także ofiara z samego siebie. Uczcijmy ją szacunkiem. Bo ona jest prowokacyjna – ale ona odbiorcy potrzebuje, a nie wymaga – w tym tkwi jej czułość. Taka, a nie inna twórczość, była poecie terapią i nałogiem jednocześnie – dlatego Wojaczek staje się postacią – symbolem. Przeprowadził studia nad paradoksami ludzkiej egzystencji, które ukończył w sposób tragiczny, albo których nie ukończył wcale, ukończyć nie zdołał.
Wojaczkowi poświęcony jest uniwersytecki interdyscyplinarny projekt, który zapowiada się niezwykle interesująco. Wezmą w nim udział m.in. Artur Nowaczewski, Bogusław Kierc, Maciej Melecki i Krzysztof Siwczyk.
Alicja Dymowska
Aktualny numer - Strona główna |
Powrót do poprzedniej strony |
© 2010-2019 Stowarzyszenie Salon Literacki.
Kopiowanie treści zawartych w serwisie wyłącznie za zgodą Redakcji i podaniem źródła pod cytowanym fragmentem, w przypadku portali internetowych - linkiem do serwisu salonliteracki.pl.
