jeśli wiesz, że światło jakie jest w Tobie, powstało z rozdzielenia się strumienia fotonów, jego rozszczepienia się na dwie niezależne fale, to nawet jeśli jesteś nim wypełniony po uszy, nadal odczuwasz utratę.
czułość i bliskość poza ładunkiem emocjonalnym w sferze psychicznej niesie też ładunek fizyczny i to właśnie można nazwać „światłem”, podróżującym w nieskończoność przez przestrzeń kosmosu.
jego przeciwieństwem jest mrok.
Za https://physics.aps.org:
Solitony nie są typowymi falami. Podczas gdy większość fal rozprasza się jak fale na stawie, solitony zachowują swój kształt i działają bardziej jak cząsteczki. Pojedyncze solitony są dobrze poznane, ale niewiele wiadomo na temat zachowania zespołu solitonów w świecie rzeczywistym – znanego jako gaz solitonowy – z powodu braku danych eksperymentalnych. Teraz Nicolas Mordant z Grenoble Alps University we Francji i współpracownicy wykorzystali zbiornik na wodę do stworzenia gazu solitonowego, stwierdzając, że jego zachowanie jest zgodne z symulacjami numerycznymi. Praca ta stanowi pierwszy eksperymentalny dowód na istnienie gazu solitonowego, zjawiska, które potencjalnie może pojawić się w środowiskach od plazmy po światłowody.
Aby stworzyć gaz solitonowy, Mordant i współpracownicy wygenerowali fale płytkiej wody w zbiorniku falowym o długości 34 metrów. Wiadomo, że w płytkiej wodzie pojedyncze fale zachowują się jak samotne solitony. Napędzając tłok na jednym końcu zbiornika tak, aby wstrzykiwał stały ciąg fal o dobrze zdefiniowanym kształcie, zespół stworzył układ solitonów, które rykoszetowały tam i z powrotem w zbiorniku. Pomiary wysokości fal wykazały doskonałą zgodność z tymi przewidywanymi przez teorię
i symulacje numeryczne.
Zespół badaczy twierdzi, że ta konfiguracja jest dobrym narzędziem do badania „całkowych równań falowych”, w których dynamika jest w pełni określona przez warunki początkowe. Wspomniana struktura matematyczna, dla której solitony są rozwiązaniem, jest wykorzystywana do rozwiązywania problemów z zakresu optyki nieliniowej, fizyki plazmy, oceanografii i materii skondensowanej. Nigdy dotąd nie było jednak jasne, czy te wyidealizowane ramy teorii potwierdzą eksperymenty, w których efekty tarcia, takie jak lepkość, potencjalnie mogą powodować rozpad solitonów w czasie.
Badania te zostały opublikowane w czasopiśmie Physical Review Letters.