czym jest piękno, i czym jest ono w fizyce i matematyce?
czy potrafimy je zdefiniować a estetyczne aspekty przełożyć na język wzorów i kształtów? czy nasze poczucie estetyki jest subiektywne, kształtowane przez własne doświadczenia czy też większą część poczucia piękna mamy w sobie od urodzenia, zapisaną w postaci kodu genetycznego? to jasne, że pytania te nie dadzą jednoznacznych odpowiedzi, jednak już sama refleksja nad nimi jest interesująca.
piękno można opisać (wg mnie) na kilka różnych sposobów:
- prostota – to ciekawe, że nawet skomplikowane zjawiska możemy opisać bardzo prostymi wzorami matematycznymi. im dłuższy i bardziej skomplikowany wzór, tym wydaje się nam brzydszy. wskazuje na przypadkowość aparatu matematycznego i chaos poznawczy, a to daje już do myślenia na temat tego co odbieramy jako piękno? i tu pojawia się
- uporządkowanie – czyli powtarzalność wzorów czy też regularnych kształtów np. fraktale, które naśladują naturę. można zaryzykować stwierdzenie że uosobieniem piękna jest czysta natura a nasz mózg intuicyjnie odbiera porządek naśladujący przyrodę, jako coś satysfakcjonującego.
3. symetria – to szczególny sposób uporządkowania. nasz mózg lubi odbicia i powtórki, zwielokrotnienia obrazu. kocha je, czuje się bezpieczniej, jeśli napotyka coś co rozpoznaje lub pamięta. rozpoznawanie jest bowiem przyjemne a już z pewnością kojące.
4. delikatność – to cecha, która nadaje się do obserwacji z daleka, a którą łatwo zniszczyć swoją ingerencją. to często również obniżenie naszego progu percepcji, o ile sami nie jesteśmy delikatni. cecha ta z pewnością pobudza nas do marzeń i wizualizacji o tym czego nie potrafimy, a za czym tęsknimy.
5. kruchość – ulotne, nietrwałe rzeczy dają się podziwiać bardzo krótko co powoduje nostalgię i wyobrażenia. Jest to cecha, podobnie jak delikatność, rzadka i adorowana.
6. miłość – jeśli coś kochamy, to nieodzownie uważamy za piękne.
