W najnowszym numerze...
Wspominki tetryka
Leszek Żuliński wspomina, a ma co
Jako tetryk z objawami demencji zawsze przed napisaniem kolejnego felietonu wspieram swoją wenę wypiciem 100-gramowej małpki soplicy na miodzie. No, wstyd pisać – smakosze z pobliskiej bramy by mnie wyśmiali. Jednak my, poeci, nie powinniśmy pić berbeluchy – noblesse oblige. Poza tym taka małpka kosztuje u nas 5,40 zł – i to zachęca. Od razu mam przypływ talentu i wena skacze mi w górę jak początkującemu poecie-licealiście, zwłaszcza gdy nowa koleżanka przychodzi do klasy. Tak czy owak, Muzę trzeba zaprosić do stołu, gdy siadamy do uczty pisania.
W pierwszej połowie mojego życia literackiego, a więc za tzw. komuny, krytyka literacka miała się dobrze, a nawet nie przesadziłbym mówiąc, że znakomicie. Miała ona dwa mateczniki: akademicki i „gazetowy”. Ale ten akademicki nie był odizolowany – uczeni doktorzy, docenci i profesorowie drukowali recenzje i szkice także w prasie literackiej. Prasy tej było spektakularnie mniej niż obecnie, za to była ona chyba na wyższym poziomie niż teraz. Oczywiście doktorem, docentem czy profesorem nie trzeba było być. Na wydziałach polonistyki czy w Instytucie Badań Literackich obowiązywała inna dykcja i poziom wtajemniczenia, a na łamach prasy literackiej też inna.
To jest dwudziesty czwarty mój felieton w tym miejscu i w tym cyklu. Dwa lata tego pisania bzyknęły jak sen jaki złoty. Czas galopuje jak pijany zając po miedzy. I tak całe szczęście, że Salon Literacki jest miesięcznikiem. W pewnej gazecie (o niesłusznym z obecnej perspektywy profilu) dawnymi czasy prowadziłem felieton cotygodniowy – w sumie skończyłem na 592 odcinku. Sic! No więc policzcie sobie, ile to lat trwało. Potem wydałem wszystkie te felietony w książce pt. Czarne dziury. Liczy ona 468 stron. To moja najgrubsza książka. W życiu takiej nie napiszecie! A jak napiszecie, to gdzie znajdziecie wydawcę?
Uwaga!, nie, to nie będzie tekst o żadnej Małej Geni. To będzie tekst o pewnej piosence…
W życiu literackim, jak w każdym innym, zdarza nam się mieć kontakty zażyłe. One polegają na tym, że kogoś bliżej poznajemy, a potem z nim się spotykamy, kawkę pijemy, plotkujemy, geszefty załatwiamy itd. Niekoniecznie muszą to być wielkie przyjaźnie, ale po prostu ważne i sympatyczne znajomości.
Miałem ich trochę (i kilka jeszcze mam do dzisiaj), więc o niektórych kilka rzewnych słów.
Strona 5 z 10
- Jesteś tutaj:
-
Start
- Żuliński - Wspominki tetryka
