W najnowszym numerze...

×

Wiadomość

Failed loading XML...
Adrian Szary

Dziś autor, który jest mi bliski ze względu na miejsce urodzenia i zamieszkania. To kolejny po Katarzynie Wiśniewskiej i Tomku Kowalczyku autor z Radomia - Adrian Szary. Oczywiście zupełnie "przypadkowo" i niemafijnie Adrian uczy w moim dawnym liceum - "Kochanowskim".

"Ustawiłem" go w parze z Karolem Samselem, gdyż oprócz polonistycznej profesji łączy ich tematyka utworów i spojrzenie na to czym powinna zajmować się poezja.

Zapraszam do lektury.

Paweł Podlipniak

 


 

Adrian Szary, ur. w 1983 r. w Radomiu. Absolwent polonistyki UMCS w Lublinie. Autor czterech książek poetyckich: Wianek z myśli (2007); CV (2011); Abecedarium. Wiersze z lat 1997-2012 (2012); Sylwa (2013); zbioru bajek: Szarówki, czyli bajki do czytania o zmierzchu (2009) oraz opowiadań: Pierwodruki i przedruki. Opowiadania o wierze, nadziei, miłości i rodzinie (2010). Redaktor antologii: Puzzle pamięci (2008); Nowa Teoria Literatury Użytkowej (2009); Na szarym początku...(2010/2011); Asocjacje (2012). Nauczyciel języka polskiego w ZSO nr 6 im. Jana Kochanowskiego. Instruktor warsztatów literackich w Stowarzyszeniu Centrum Młodzieży „Arka”. Mieszka w Radomiu.

 


 

Gniazdo, papier, osy

To był dzień jak każdy inny,
a może inny jak każdy nasz dzień.

Kiedy rodzimy się do życia
po nocnym letargu, żyjemy tak
jakby każdy oddech miał być ostatni,
a śmierć czyhała na nas pod skalpelem
księżyca, tnącym ciała niebieskie.

Słońce rumiane jak przepici
robotnicy, kolejny los przegrany
w kolekturze kalendarza, żadnych fantów.
Imieniny: Karoliny, Antoniego.

Wyszedłem na balkon, osy misternie
budują gniazdo. Niczego w życiu
nie zbudowałem i gdybym palił
właśnie teraz sięgnąłbym po papierosy,
a tak tylko: papier, osy…

Z domu wysyłam ten sam wspólny

esemes z życzeniami do kilku Karolin,
z kościoła nieopodal słychać tę samą wspólną
modlitwę do świętego z Padwy.

Dwie podobne litanie, a księżyc zaczął
już obchód wśród gwiazd położnych.

 

Próba bilansu

Nie zrobiłem jeszcze prawa jazdy
tylko 15% zdaje nowy egzamin

to musi być męczące autobusami
w tą i z powrotem

Nigdy nie uczyłem się pływać
nie jeździłem konno

ale stosunek do służby wojskowej
mam uregulowany

Z Radomia do Zamościa będzie
jakieś 200 km niecałe 3 godziny

na trasie miasto lektur ponad 60%
w ogóle nie czyta

Z tych obliczeń wynika że choć
nie zbudowałem domu nie spłodziłem syna

i nie posadziłem drzewa wciąż bardzo
kocham moją żonę

W zasadzie nie mam żadnych nałogów
nie nauczyłem się palić pić

nie trzeba umieć 0,2 promile to ilość
dopuszczalna w kodeksie drogowym

i w kodeksie pracy jeśli się ma
odwagę cywilną

tempo życia wzrasta
z szybkością samochodów

ilość wypadków i pijanych kierowców
maleje jak bezrobocie

a i tak co dziesiąty Polak umrze
na nowotwór jelita

 

Heureza

Wiersze dzielimy na białe i szare. Wolne, pisane
wolno, z trudem, ociężale, w mękach. Nieregularne,
tworzone raz na miesiąc, dwa razy w roku, na szkolną
akademię, do radia, gazetki ściennej, czasopisma, na
konkurs. Regularne, układane codziennie, co godzina,
co chwila, w szaleńczej euforii, głębokiej depresji,
grafomańskiej furii. Bezrymowe, bezsensowne,
bezmyślne, rymowane. Rymy zaś dzielimy na męskie,
żeńskie i nijakie. Te ostatnie są źle dobrane, niedokładne.
Częstochowskie, krzyżowe w wierszach religijnych.
Okalające w okolicznościowych, dla cioci z okazji
urodzin, babci z okazji imienin. Monorymy dla matek,
żon. Parzyste dla kochanek. Gramatyczne dla uczniów
i uczennic. Najlepsze wiersze to te dla nikogo, o niczym
i te nie napisane w ogóle.

 

Instagram

Naszych zdjęć nie ma w iPhonach, na facebooku
i plotkarskich portalach. Naszych imion zabrakło
na czatach, komunikatorach. Pseudonimy, nicki
łatwiej być nikim.

Nasze słowa kasowane z emailami, z SMS-ami
tylko jedna wiadomość jak corpus delicti
reszta śladów zatarta. Brak adresu w wysłanych,
numeru w odebranych.

Choć coraz częściej szukamy się w kontaktach,
ale tak trudno jest nam powiedzieć, napisać, kliknąć
podnieść spontanicznie zieloną słuchawkę z tej
i z drugiej strony.

 

*** (hortensje na tej fotografii…)

hortensje na tej fotografii
kwitną jak usta nastolatek

z których młodzi chłopcy
spijają nektar słodkich słówek

by zapylać rówieśników
plotkami o szczęśliwej miłości

jesienią zwiędną kwiaty
jak usta niekochanych kobiet

niebo ziemia i powietrze
są te same dla wszystkich

wyrastamy z jednakowych
nasion by zwiędnąć zgnić w ziemi

zostaną tylko nasze zdjęcia
a na nich kwitnące hortensje

 

Aktualny numer - Strona główna

Powrót do poprzedniej strony


© 2010-2019 Stowarzyszenie Salon Literacki.
Kopiowanie treści zawartych w serwisie wyłącznie za zgodą Redakcji i podaniem źródła pod cytowanym fragmentem, w przypadku portali internetowych - linkiem do serwisu salonliteracki.pl.