I co teraz?

A nic. Nigdy już nie będzie Deep Purple takiego, jak na In Rock, bo Jon Lord nie żyje. Czy to coś zmienia? Chyba nie, tych Purpli i tak by już nigdy nie było, choćby się skład zszedł w najlepszych intencjach i dał z siebie wszystko. Bo:

– Gillan nie ma głosu. Na Now What?! zaśpiewał czysto i równo, ale bez mocy i w wąskiej skali (o jego głosie pisałem TU). Dobrze, że nie fałszuje i nie spina się na wysokie partie tenorowe czy falsetowe, bo byłoby komicznie. A tak – po prostu można przyjąć, że po prostu jest jakiś wokalista i śpiewa. Ktoś musi.

– Glover robi to co zawsze, czyli A-A-A-A-D-D-D-D itd. Tyle może każdy, niekoniecznie wielki basista wielkich Purpli.

– Paice nie zagrał od lat nic ciekawego. Widać na koncertach, że ledwie się rusza, ostatnie solo na bębnach, jakie pokazał i jest wydane oficjalnie na DVD (wg. mojej wiedzy – z Montreux) wygląda jak trzepanie płetwami starego wieloryba wyrzuconego na plażę. Jasne, słychać, że to Paice gra, zachował styl, ale to wszystko. Klasę pokazał ostatni raz w utworze Seventh Heaven z płyty Abandon. Warto wrócić!

Jest coś jeszcze, co nie pozwoliłoby na pytanie „Now what” odpowiedzieć – Deep Purple! Kiedy zwalniano w 1993 Joe Lynna Turnera (wokalistę na jednym albumie), pozostali mówili, że on w ogóle nie rozumie, o co chodzi w Deep Purple i chciał grać w stylu amerykańskich kapel pop-metalowych. Otóż ja mam wrażenie, że nigdy nie było do końca wiadomo, o co chodzi w Deep Purple. Przez chwilę chodziło o eksperymenty z hałasem i to były genialne eksperymenty. Potem nie było czego odkrywać, zaczęło się powtarzanie. Najnowszy album zawiera brzmienia wypracowane przez lata współpracy z Morsem, zagrywki obecne w muzyce zespołu od zawsze i trochę nieśmiałych poszukiwań, jak choćby mało efektowne nawiązania do AC/DC w utworze Hell to Pay. Ogólnie rzecz biorąc jest to granie, które nie bardzo wiadomo, czemu służy.

Po ostatniej części Szklanej pułapki to co pamiętam najlepiej z filmu, to złe aktorstwo. Nie chodzi tylko o tego kafara z kibolską gębą, który grał syna głównego bohatera. Chodzi o tego głównego. Bruce Willis nie grał Johna McClane, grał raczej Bruce’a Willisa grającego Johna McClane. Po co o tym piszę? A dlatego właśnie, że kiedyś Deep Purple grali hard rock, a teraz grają (aktorsko) Deep Purpli grających hard rock.

Teraz, skoro opisałem starych członków, opiszę nowszych:

– Morse robi swoje. Jest świetny, nie nadaje się i nie chce być liderem – jak Blackmore, ale gra doskonale, choć dość powtarzalnie, przewidywalnie. Fakt, że Blackmore od pewnego momentu też już tak grał. Kiedy zaczyna kombinować – zaczyna też denerwować.

– Airey stara się zbliżyć do Lorda. Jest dobrym rzemieślnikiem, nie psuje, ale też nie wnosi. Barwa instrumentu niekiedy jest identyczna z lordowską. Sposób traktowania instrumentu – zbliżony. Iskry jednak nie ma.

Odpały w kierunku starego Genesis (w Above and Beyond) lub Doorsów (Blood from a Stone), czy nawet z Pet Shop Boys (Vincent Price) – ujdą. Coś w końcu trzeba grać. Ogólnie płyta jest jednak znacznie lepsza niż dwie poprzednie. Są momenty brzmiące monumentalnie lub po prostu z jajem (Après Vous, Vincent Price). Nie ma jakichś makabrycznych, rażących wpadek. Równo średnio, może nawet odrobinę lepiej niż średnio. Rozczarowanie bierze się pewnie stąd, że pamięta się najlepszych Purpli. A tych – jak pisałem wyżej – już nigdy nie będzie. Żal można mieć bardziej do życia niż do zespołu. Jeśli tak pomyśleć – że brać co jest, a nie co się marzy – to brać. To się daje słuchać.