Neal Schon cz.2 (blues, który mnie pogryzł)

Pewnego dnia mój przyjaciel M., o którym czasem pisuję przy okazji i właśnie teraz jest okazja i jeszcze nie raz będzie, otóż – przyszedł do mnie do pracy, rzucił na stół pięć płyt CD marki bodajże Emtec, opisanych jedynie symbolami I, II, III, IV i V a następnie rzekł: „posłuchaj tego”. I tyle było tytułem wstępu.

Oj, zamierzchłe to czasy, dawne i legendarne niemal. Czasy, kiedy moja wiara w rock progresywny i bluesrock była nadszarpnięta i niemal straciłem wszelką nadzieję. Czasy, kiedy wiara w rocka w ogóle chwiała się rozpaczliwie u Michała, o którym też czasem robię dygresje. A do przepełnienia kufla goryczy, były to czasy, kiedy mój odtwarzacz CD przechodził poważną awarię. Może bym i go naprawił, gdyby nie (kolejny smutny fakt) równie ciężka awaria moich środków finansowych. Jednym słowem kryzys całą gębą, gębą trupią, wisielczą. Czegóż wtedy mogłem potrzebować, jeśli nie dobrej muzyki, przywracającej wiarę, nadzieję i miłość do rock and rolla. Tylko ten odtwarzacz…

Słuchałem więc u jednego znajomego, który był przeczulony na punkcie dotykania jego sprzętu. Słuchałem, kiedy nie widział (bo mieszkaliśmy po dwóch stronach korytarza i dało się wejść do niego). Już nie mówię o całej tej atmosferze, która z byle jakich rzeczy może zrobić wielką opowieść. Po prostu te płyty były tak dobre, że do ich pokochania nie była wcale potrzebna żadna skomplikowana historia, a jednak historia się dorobiła sama. Zwłaszcza jest to miłe, że jedna z tych płyt nie ma w ogóle własnej historii, prawie nie istnieje. O niej będzie dzisiaj, zacznę jednak od płyty V i II. V to niewypał. W każdej solidnej piątce jest jeden cienias. Przyjmijmy to za regułę życiową 🙂 Z kolei II to Glenn Hughes, Addiction. Walę tak wprost, bo nic więcej nie będę o niej ględził, kawał solidnego rocka, może nawet najlepsza jego płyta w dorobku. Ale to jeszcze nie to. O pozostałych trzech będzie oddzielnie, bo każda tego warta. I żeby sprawiedliwie – zacznę od I.

Otóż, żeby jeszcze bardziej namieszać okazało się, że M. też nie wie, kto to gra. Co ja się naszukałem! Mój angielski jest jaki jest, ale w końcu spisałem parę tekstów ze słuchu i po prostu wrzucałem w wyszukiwarkę Onetu (o Googlach wtedy jeszcze nikt nie słyszał) frazy z tych tekstów. Wyskoczył parę razy pewien charakterystyczny ciąg słów i uznałem, że to właściwy wynik. Tyle, że nic mi nie mówił. Wyłaziły dziwne rzeczy. Piranha Blues – no kto to słyszał o takiej płycie? Prairie Prince – jakiś perkusista, który niby grał ze wszystkimi, ale jakoś cicho o nim. Richard Martin Ross – co za głos! Ale faceta nie ma, po prostu nie istnieje. Wówczas internet wyświetlił zero wyników nie licząc tych związanych z Piranha Blues. Teraz pokazuje, że gość śpiewał w jakichś kapelach… disco. No i ten główny – Neal Schon. Przeszperałem oczywiście dostępne materiały, wyszło, że Journey i inne takie. Ale do tego momentu gość był mi obcy. Mało tego, jego dyskografia pełna jest autentycznych, nieskażonych artyzmem śmieci. A tu – taka płyta!

Słuchałem w kółko tego albumu, który nie ma historii, recenzji, słabo się sprzedał i w ogóle – można powiedzieć – nie istnieje. Co za energia! Jak tam wszystko chodzi! Dużo talerzy, soczysta gitara, gęsta, rasowa. Nie gadać, nie pisać, słuchać.