Dzienniki rumskie 6

Wiosna w Rumi jest okresem, można powiedzieć, pozimowym. Podobnie jak ponowoczesność jest genialną nazwą dla czegoś, co przyszło po nowoczesności. I czas ów jest także zbitką chaotycznych skojarzeń, można powiedzieć że rumski ekosystem dostał jobla i ma jakieś halucynacje. Sztuka współczesna kwitnie bowiem po pierwsze w taki sposób, że jeszcze nic nie kwitnie, a już wiosna jest. Słoneczko świeci i spod sublimującego śniegu wydobywa martwe puszki, martwe pety, martwe szkła, martwe prezerwatywy, martwe kości martwych wróbelków oraz martwe kiełbasy jadowite jadem kiełbasianym i przez to jeszcze bardziej martwe i jeszcze bardziej podobne do groźnych węży (też martwych).

Żywe ptaszki zaczynają piać w co bardziej wiejskich dzielnicach i świergolić równo we wszystkich. Moja brzydka i chamska sąsiadka z 4 piętra zrzuciła dziś do mojego ogródka czarny worek z czymś w środku. Na wszelki wypadek nie otwieram okna, zwłaszcza, że pod oknem stoi osobowy dostawczak z kratką zamiast siedzeń. Chłopaki wyciągają jakieś materiały budowlane przy dźwiękach jakiegoś bardzo nieszczęśliwego polskiego hiphopowca bluzgającego rytmicznie o tym, że jest mu źle.

Słoneczko zasuwa nadal, ani jednej chmurki. Ktoś parkuje wypasione audi kawałek dalej. Koty miauczą na śmietnikach. Pozimowość trwa. Z audi wysiada otyła trzydziestolatka w różowym dresie i ciemnych okularach. Zdejmuje okulary. Przeciera oczy. Zakłada okulary.

Czytam aktualnie:

Karol Maliszewski – Nowa poezja polska 1989 – 1999

Piotr Gajda – Demoludy

Michaił Gerszenzon, Wiaczesław Iwanow – Korespondencja z dwóch kątów