jeśli chcesz tworzyć poezję musisz pozostawać w zgodzie ze sobą. jedynie wewnętrzna szczerość pozwala pisać w sposób głębszy i bardziej wytrawny, wciągający czytelnika.
od kilku lat podczytuję współczesną poezję internetową. jestem pasjonatką, i owszem. doszłam do wniosku, że w zasadzie temat wiersza nie jest wcale istotny. można pisać i o sercu i o aniołach, ale też o miłości do miejsc i chwil minionych. można pisać wiersze zmyślone, o rzeczach które się nigdy nie zdarzyły, tworzyć fikcję, tkać poetycką fabułę. rozpinać sieci słów wokół nastrojowych obrazów przyrody. można pisać soczyście, piętrzyć emocje, wzburzać krew montując sugestywny przekaz, za pomocą kilku ostrych liter. można rozmydlać krajobraz, ukrywając między linijkami najważniejsze myśli filozoficzne świata.
pisanie to jednak zawsze rozdawanie siebie. tracenie siebie po kawałeczku. owe kawałeczki muszą być oddawane ofiarną ręką, nie z łaski, muszą być cenne a najlepiej bezcenne czyli takie, po których „oddaniu” czegoś wewnątrz brakuje.
i właśnie temu jest lżej.