Bardzo pozytywnie przebiegły oba spotkania Leszka Żulińskiego w Gdańsku. Okazało się, że krytyk i poeta miał jednak wcześniej wieczory autorskie w tym mieście, ale było to dawno i w zupełnie innych okolicznościach.
Okoliczności były rzeczywiście dość szczególne, gdyż Leszek jest postacią wieloznaczną i budzącą kontrowersje. Tym lepiej, gdyż otworzyło się kilka ciekawych furtek do dyskusji, to przecież jeden z głównych celów, jakie sobie wyznaczam zapraszając autorów. Wprowadzić nowe tory polemiki, poruszyć zastałe szablony myślenia, naświetlić pod nowymi kątami, uruchomić nowe procesy. „Grzeczne” i bezbarwne spotkania z politycznie poprawnymi pisarzami niczemu nie służą. Dyskusja toczy się nadal raczej zakulisowo, ale dobrze, że coś się dzieje.
A na samych spotkaniach było, jak wspomniałem, pozytywnie. Bez incydentów (nawet zagorzali adwersarze potrafili zachować się przyzwoicie), Żuliński pokazał się z najlepszej strony – dystans do siebie samego, poczucie humoru, doskonałe anegdoty, świetnie też czytał swoje teksty. Podobno pierwsze spotkanie (Warzywniak) było nawet za krótkie (nieco ponad godzina). Drugie, w GTPS, rozłożyłem na półtorej godziny i podobno było dobrze.
Przybyło łącznie ponad 50 osób. Jak już stało się regułą, oba spotkania były inne – tematy, klimat, teksty. Można było usłyszeć sporo historii – o Żukrowskim, księdzu Twardowskim, o krytyce i rynku wydawniczym ubiegłych dekad, o niezwykłej historii wierszy Melanii Fogelbaum, ale też o zderzeniach nowych i starych pokoleń literackich, o „słuchu” najnowszych języków poetyckich i o tym, dlaczego tyle kobiet dedykuje Żulińskiemu swoje wiersze a nawet całe tomiki. Nieprawdopodobne!
Wszystkim przybyłym dziękujemy. Za miesiąc zupełnie inny autor, acz równie ciekawy. Pod wieloma względami przeciwieństwo Żulińskiego. Niedługo szczegóły w ogłoszeniu. Zapraszam.
Trzy pierwsze zdjęcia – Gabriela Szubstarska, ostatnie – moje.
Są też dwie inne relacje (może będzie więcej):
